Do zorganizowania tej wystawy przymierzałam się od dawna, by nie powiedzieć od lat. Odwlekany z miesiąca na miesiąc, z roku na rok plan udało się zrealizować w marcu 2024 w Galerii 51m2. Wystawa potrwa do końca kwietnia, dlatego już dziś przygotowuję jej internetową wersję. Żeby ci, którzy nie mieli okazji obejrzeć jej w realu mogli to zrobić tutaj, choć... to chyba nie koniec działań w ramach tego projektu. Już podczas organizacyjno-montażowych zrozumiałam, jak bardzo jest rozwojowy i aktualny. Mimo, że jego początki sięgają lat 80. XX w. Świadczy o tym choćby fakt, że podczas realizacji wystawy i z inspiracji tym faktem napisałam trzy wiersze, które też będziecie mieli okazję tutaj przeczytać.
Dziś pierwsza część prezentacji, czyli odautorski tekst, który również stanowił część ekspozycji.
PATRZĄC NA JEDNĄ RZECZ
I tak dzięki nieskomplikowanej graficznej zabawie (nazwanej przeze mnie kalkografią) doświadczyłam tego, że patrząc wystarczająco uważnie na jedną rzecz (najbardziej nawet banalną), można zobaczyć wszystko. A także tego, że wszystko jest ze wszystkim powiązane, wszystko jest wszystkim. Komórki, których wygląd przypomina odbitki szklanej tacy, tworzą zarówno moje ciało, jak i ciała zwierząt lub roślin. Z atomów budujących żywe organizmy zbudowany jest również „martwy” kamień i księżyc, którego kulisty kształt powtarza tacka. Jako niedoszły biolog pewno łatwiej mogłam dostrzec w szklanej okrągłej tacy matrycę dla wizerunków planet, mikroorganizmów, komórek, jąder komórkowych, atomów, protonów, neutronów... i wyobrazić sobie materię (nawet tak ulotną jak atomy tlenu), którą w każdej chwili, z każdym oddechem wymieniam z otaczającym mnie światem, a może raczej należało by powiedzieć, światem, który jest mną, światem, którym jestem. Idąc dalej tym tokiem myślenia, zdałam sobie sprawę, że to co robię tu i teraz ma wpływ na to, co dzieje się setki, a nawet tysiące kilometrów stąd. Nawet to, co kupuję, co jem nie pozostaje obojętne na mniej lub bardziej oddalone ode mnie istoty i przestrzenie (choć mam świadomość, że do tego, by dokonać satysfakcjonującej zmiany ten wpływ nie wystarczy). I vice versa, te odległe, nieznane mi byty wpływają na mnie. W ten oto sposób estetyczne (a potem również duchowe) przeżycie, którego dostarczyła mi szklana tacka, wróciło na grunt codzienności i zyskało wymiar praktyczny. A jednocześnie estetyka kalkografii przeniosła mnie na grunt etyki.
Odkrycie, które opisuję, miało raczej charakter procesu (w dodatku trwającego wiele lat), niż olśnienia (choć elementy olśnienia też w tym były) i graficzny eksperyment nie był z pewnością jedyną jego przyczyną. Być może dostrzegłam po prostu to, czego… szukałam, zdając sobie jednocześnie sprawę, jak wiele osób przede mną przechodziło podobny proces i doświadczało podobnych olśnień.
Dziś chcę Wam pokazać, co zobaczyłam... patrząc na jedną rzecz.
