O!WADY mają zalety - rozmowa z Klarą Kopcińską

Z Klarą Kopcińską, animatorką kultury, artystką wizualną, autorką książek i filmów, ogrodniczką rozmawiam o owadach, ich zaletach, znaczeniu w ekosystemach... A także o permakulturze; kulturze; o tym, do czego mogą przydać się w ogrodzie ślimaki; o międzygatunkowym ogrodowym współistnieniu i wielu innych sprawach... czyli kolejny podcast z cyklu "Przyjaciel Ogród". Do wysłuchania Tutaj!

Kiedy nie wiem, że rysuję...

"Bazgroł" na odwrocie nieudanego szkicu tuszem, który posłużył mi do sporządzenia listy zakupów. A przy okazji zwiastun nowego, wizualno-literackiego projektu. Trzymajcie kciuki, za ciąg dalszy!

Patrząc na Jedną Rzecz - fotorelacja z wernisażu

 

23 marca 2024 - otwarcie wystawy "Parząc na jedną rzecz" w Galerii 51m2. 

fot. Mariusz Maj/NOK

 

Na zdjęciu prezentuję tytułową "jedna rzecz", "matkę" wszystkich grafik. Kto ciekaw, w czym rzecz z tą "jedną rzeczą" może zajrzeć tutaj i tutaj.  

Ja i prowadząca wernisaż Olga Cieślak.

fot. Mariusz Maj/NOK

Mariusz Krzyżanowski na wiolonczeli elektrycznej "podaje" dźwięki do obrazów.

fot. Mariusz Maj/NOK 

 fot. Mariusz Maj/NOK

 

fot. Mariusz Maj/NOK

fot. Mariusz Maj/NOK

fot. Mariusz Maj/NOK
 

fot. Mariusz Maj/NOK

Mariusz Maj przy pracy.

fot. Wojciech Kopacewicz 

fot. Wojciech Kopacewicz

fot. Wojciech Kopacewicz

fot. Mariusz Maj/NOK
 

fot. Wojciech Kopacewicz

 

fot. Weronika Łucjan-Grabowska

fot. Mariusz Maj/NOK

 

Patrząc Na Jedną Rzecz – fotorelacja z wystawy

 

"Patrząc na Jedną Rzecz" w Galerii 51m2, marzec 2023.

Tak wyglądała galeria tuż przed wernisażem. Po lewej ruchomy obraz zmontowany z fragmentów filmu "Taniec". Po prawej stolik z ekspozycją grafik dotykowych.

Marcin Krzyżanowski podaje dźwięki obrazom (na elektrycznej wiolonczeli).
Próba przed wernisażem.

Plansze ze skanem "matki" wszystkich obrazów, jednym z jej odbić i odautorskim opisem wystawy. Znajdziecie go tutaj: http://suwalska.blogspot.com/2024/04/wystawa-patrzac-na-jedna-rzecz-tekst.html

A tu plakat do filmu "Taniec" i kilka słów na jego temat.

JEDNA RZECZ W TAŃCU

W 1994 roku odbyła się premiera mojego krótkometrażowego utworu filmowego pt. „Taniec”. Na plakacie znalazła się odbitka „jednej rzeczy”.
Szklana tacka przekształcona w planety i mikroorganizmy przy pomocy kalki ołówkowej i żelazka (a także pracochłonnego montażu naśladującego poklatkową animację) stała się jedną z ważnych bohaterek filmowej opowieści.
Ten, trwający zaledwie cztery minuty, utwór filmowy pobił chyba rekord TVP jeśli chodzi o czas realizacji. Cztery minuty w cztery lata. Daje to minutę filmu na rok (większość czasu spędziłam czekając na wznowienie produkcji). To może tłumaczy, dlaczego w międzyczasie zginęły wszystkie występujące w filmie kalkografie (te najpiękniejsze, wybrane z wybranych). Również odbitka z plakatu. Nie zobaczycie ich na wystawie. Ale możecie spróbować je odnaleźć na planszy-kolażu.

Dorota Suwalska

 

Plansza-kolaż a na niej...

Odbitki jednej rzeczy, planety, atomy, komórki, wirusy, mniszki lekarskie, szklana tacka, kadry z filmu „Taniec”, grafiki, jednokomórkowe glony, bakterie, pierwotniaki, łzy...

 Są również wiersze:

Wyśnione życie przedmiotów

nie potrafię rysować przedmiotów
choć czasem udawałam że umiem
ale to było tylko mozolne
kopiowanie
ich wyglądu
pilnowanie się
żeby wyszło

no chyba że udało mi się
wywołać
z rzeczy sen

będę więc wywoływać sny przedmiotów
jak się wywołuje duchy lub zdjęcia
bo sny wymykają się kontroli
bo każde zdjęcie ma dwie strony
jasną i ciemną bo ukazują to
co mi umknęło
bo duchy są albo nie
bo oswajają
ciemność-jasność

Dorota Suwalska, marzec 2024

jestem nie-artystką

porzuciłam artystyczny wizerunek
na rzecz: złap rano co pod ręką
byle było szybko i wygodnie

artystyczny samorozwój
na rzecz troszczenia się

artystyczną osobowość
na rzecz rzeczywistości

tylko odbijam rzeczy
a że odbitka zawsze
odróżnia się od matrycy
to już nie moja rzecz

Dorota Suwalska, marzec 2024

 fot. Mariusz Maj

Ekspozycja grafik dotykowych, a wśród nich tacka-matryca, matka wszystkich grafik, czyli tytułowa "jedna rzecz" z opisem.

DOTKNIJ!


W latach 10. XXI wieku, pod wpływem działań Fundacji Dostępnej Kultury Wizualnej - Wielozmysły, postanowiłam poszukać technik, które pozwolą dzielić się olśnieniami związanymi z przyglądaniem się tacce również za pośrednictwem innych niż wzrok zmysłów. Na przykład dotyku.

Sama idea wypukłodruku, a tak można nazwać pierwszą fazę tworzenia kalkografii, zachęca do zbadania „tematu” dotykiem. Owa odbijającą się na papierze wypukłość tacki-matrycy („jednej rzeczy”), wzór wytłoczony w szkle wydawał się ciekawym motywem do tworzenia dotykowych grafik.

Od pomysłu do realizacji upłynęło trochę czasu. Pierwsze dotykowe odbitki „jednej rzeczy” powstały z okazji tej wystawy. Ale będą kolejne.


Dorota Suwalska 

 I kolejny wiersz...

fot. Mariusz Maj

Patrząc na jedną rzecz

jak długo można patrzeć
na jedną rzecz
w rzeczywistości
w rzeczy wielości
w rzeczy zbyt wiele
w rzeczy obłędzie
w rzeczy błędzie

w rzeczywistości
w rzeczy samej
to raczej tęsknota
za patrzeniem
niż patrzenie

więc zamknę oczy
dotknę

Dorota Suwalska, marzec 2024 

 

I jeszcze kilka zdjęć...

 

Wystawa "Patrząc na jedna rzecz" - tekst odautorski

 Do zorganizowania tej wystawy przymierzałam się od dawna, by nie powiedzieć od lat. Odwlekany z miesiąca na miesiąc, z roku na rok plan udało się zrealizować w marcu 2024 w Galerii 51m2. Wystawa potrwa do końca kwietnia, dlatego już dziś przygotowuje jej internetową wersję. Żeby ci, którzy nie mieli okazji obejrzeć jej w realu mogli to zrobić tutaj, choć... to chyba nie koniec działań w ramach tego projektu. Już podczas organizacyjno-montażowych zrozumiałam, jak bardzo jest rozwojowy i aktualny. Mimo, że jego początki sięgają lat 80. XX w. Świadczy o tym choćby fakt, że podczas realizacji wystawy i z inspiracji tym faktem napisałam trzy wiersze, które z jakiś czas też będziecie mieli okazję tutaj przeczytać. 

Dziś pierwsza część prezentacji, czyli odautorski tekst, który również stanowił część ekspozycji.

 

PATRZĄC NA JEDNĄ RZECZ   

Pod koniec lat 80. XX wieku przeprowadziłam eksperyment graficzny polegający na odbiciu wzoru zdobiącego szklaną tacę przy pomocy kalki kopiującej i żelazka. Rozgrzane żelazko pełniło funkcję prasy graficznej, kalka – farby drukarskiej, taca awansowała do roli matrycy. Powstały w ten sposób dwie odbitki: pozytyw (ciemny wzór na jasnym tle) i negatyw (jasny na ciemnym). Efekt był zdumiewający. Grafiki przypominały fotografie oglądanych pod mikroskopem mikroorganizmów, komórek i organelli lub obserwowanych przez teleskop planet. I tak oto wyprodukowany przez człowieka przedmiot codziennego użytku przeniósł mnie w przestrzenie makro- i mikroświatów. Efekt udało się spotęgować dzięki realizacji na początku lat 90. plastycznego filmu pt. „Taniec”, w którym kalko-odbitki wystąpiły. W zależności od tego, jaki im nadawałam ruch, umieszczałam je w mikro- (pączkowanie lub przemykanie przez kadr) lub makroświatach (wirowanie). W niektórych scenach syntetyzowałam obie przestrzenie ze sobą (pączkowanie z wirowaniem). Albo też umieszczałam je w rzeczywistości dostrzegalnej ludzkim (gołym) okiem (kalko-odbitka „zachodząca” za horyzont).
I tak dzięki nieskomplikowanej graficznej zabawie (nazwanej przeze mnie kalkografią) doświadczyłam tego, że patrząc wystarczająco uważnie na jedną rzecz (najbardziej nawet banalną), można zobaczyć wszystko. A także tego, że wszystko jest ze wszystkim powiązane, wszystko jest wszystkim. Komórki, których wygląd przypomina odbitki szklanej tacy, tworzą zarówno moje ciało, jak i ciała zwierząt lub roślin. Z atomów budujących żywe organizmy zbudowany jest również „martwy” kamień i księżyc, którego kulisty kształt powtarza tacka. Jako niedoszły biolog pewno łatwiej mogłam dostrzec w szklanej okrągłej tacy matrycę dla wizerunków planet, mikroorganizmów, komórek, jąder komórkowych, atomów, protonów, neutronów... i wyobrazić sobie materię (nawet tak ulotną jak atomy tlenu), którą w każdej chwili, z każdym oddechem wymieniam z otaczającym mnie światem, a może raczej należało by powiedzieć, światem, który jest mną, światem, którym jestem. Idąc dalej tym tokiem myślenia, zdałam sobie sprawę, że to co robię tu i teraz ma wpływ na to, co dzieje się setki, a nawet tysiące kilometrów stąd. Nawet to, co kupuję, co jem nie pozostaje obojętne na mniej lub bardziej oddalone ode mnie istoty i przestrzenie (choć mam świadomość, że do tego, by dokonać satysfakcjonującej zmiany ten wpływ nie wystarczy). I vice versa, te odległe, nieznane mi byty wpływają na mnie. W ten oto sposób estetyczne (a potem również duchowe) przeżycie, którego dostarczyła mi szklana tacka, wróciło na grunt codzienności i zyskało wymiar praktyczny. A jednocześnie estetyka kalkografii przeniosła mnie na grunt etyki.
Odkrycie, które opisuję, miało raczej charakter procesu (w dodatku trwającego wiele lat), niż olśnienia (choć elementy olśnienia też w tym były) i graficzny eksperyment nie był z pewnością jedyną jego przyczyną. Być może dostrzegłam po prostu to, czego… szukałam, zdając sobie jednocześnie sprawę, jak wiele osób przede mną przechodziło podobny proces i doświadczało podobnych olśnień.
Dziś chcę Wam pokazać, co zobaczyłam... patrząc na jedną rzecz. 

 

Na zdjęciu plansza z odautorskim tekstem wśród eksponowanych na wystawie grafik.

Zwierzęta miast nominowane

 Super wiadomość! "Zwierzęta miast, czyli 22 portrety naszych nieudomowionych sąsiadów" nominowane w 64. Konkursie PTWK "Najpiękniejsze Polskie Książki 2023". Gratulacje dla Diany Karpowicz, która ilustrowała książkę i dla mojego wydawcy Naszej Księgarni. Trzymam kciuki!

Patrząc na jedną rzecz - fotorelacje

 Bardzo zachęcam do obejrzenia fotorelacji z wystawy i wernisażu na blogu Galerii 51m2. Dla zachęty zdjęcie Weroniki Łucjan-Grabowskiej przedstawiające autorkę pomiędzy wizerunkiem matki wszystkich grafik i wizerunkiem jednej z jej córek. Sporo fajnych zdjęć z wystawy znajdziecie również na moim Facebooku. 

Obiecuję również przygotować relację na tego bloga.

PATRZĄC NA JEDNĄ RZECZ

Czy w niepozornej szklanej tacce można zobaczyć kosmos? Albo mikrokosmos? I czy żelazko może posłużyć do tworzenia makro - i mikroświatów?

Galeria 51m2 zaprasza na wernisaż konceptualno-graficznej (o ile taki termin istnieje; jeśli nie, to właśnie powstał) wystawy Doroty Suwalskiej zatytułowanej „Patrząc na jedną rzecz”.

Oprawę muzyczną zapewni, grając na wiolonczeli elektrycznej, Marcin Krzyżanowski. (Autor m.in. muzyki do filmu Doroty Suwalskiej „Taniec”, którego fragmenty będzie można zobaczyć podczas wernisażu.)

23.03.2024 r., godzina 18.00. Nadarzyński Ośrodek Kultury, Plac Poniatowskiego 42. Wstęp wolny!

Dorota Suwalska – absolwentka Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP, studiowała również film animowany na tejże uczelni. Autorka projektów artystycznych (m.in. działań z pogranicza sztuk wizualnych i literatury), pisarka, autorka nagradzanych i tłumaczonych na obce języki książek, animatorka kultury, niedoszła biolożka.

Marcin Krzyżanowki – wiolonczelista, kompozytor muzyki teatralnej i filmowej, improwizator i perfomer, teoretyk nowej sztuki. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie wiolonczeli Leona Soleckiego. Pobierał też prywatne lekcje kompozycji u Bogusława Schaeffera.

Więcej informacji tutaj: http://galeria51m2.blogspot.com/2024/02/patrzac-na-jedna-rzecz-wystawa-doroty.html

Między autorem a czytelnikiem, czyli most do… Skarbu

Z radością informuję, że w grudniu zakończyłam pracę nad tekstem przygodowo-edukacyjnej książki dla młodzieży pod roboczym tytułem "Skarb". Powieść powstawała w ramach rocznego stypendium twórczego z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. To było bardzo ciekawe doświadczenie pod względem twórczym, emocjonalnym i poznawczym. Miałam okazję przeczytać wiele niezwykle ciekawych książek i artykułów. Najczęściej zaglądałam do tekstów Tadeusza Łopatkiewicza (który wsparł mnie również merytorycznie podczas pracy nad książką, za co serdecznie dziękuję); Andrzeja Potockiego; Krzysztofa Potaczały; Pawła Dziadosza; Stanisława Orłowskiego (w sprawach dotyczących regionu Krośnieńskiego i Bieszczad); Małgorzaty Nowaczyk (genealogia); a także Kamila Sipowicza (tematy hipisowskie) i Marcina Kozioła (komputery).
Wielką przyjemność sprawił mi wyjazd na Podkarpacie, który zaplanowałam w ramach zbierania dokumentacji do książki. Bez tej motywacji pewno bym się w minionym roku w taką podróż nie wybrała. Odwiedziłam wiele ciekawych miejsc między innymi Krosno, Iwonicz i Iwonicz Zdrój, Rymanów i Rymanów Zdrój, rezerwat Prządki, Zamek Kamieniec, wybrałam się na górę Cergową...
Nie mniej ciekawym doświadczeniem było towarzyszenie moim bohaterom w ich książkowych przygodach, w przemianach które przechodzili oni oraz relacje między nimi.
Dziękuję pięknie Małgorzacie Strękowskiej-Zarembie oraz Elżbiecie Pałasz za konsultacje literackie. Cieszę się też, że miałam okazję skonfrontować efekty swojej pracy z młodymi czytelnikami. Jestem niezmiernie wdzięczna za wszystkie uwagi. I szczęśliwa, że „Skarb” spotkał się z dobrym przyjęciem u moich konsultantów.
Liczę, że rozpoczynający się rok obdarzy mnie skarbem w postaci publikacji tej książki, dzięki czemu już wkrótce będziecie mogli ją znaleźć na księgarskich półkach.

P.S. Na zdjęciu mostek na zboczu góry Cergowej. Tu symbolizuje przejście z etapu pisania książki do etapu wypuszczenia jej w świat.

Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego