Kilka lat temu rozmyślałam o śmierci więcej niż zwykle, głównie w kontekście własnej śmiertelności, tego co mogłoby się stać z moimi bliskimi, gdyby mnie zabrakło. W pewnym momencie olśniło mnie. Chciałabym dwóch rzeczy: żeby poradzili sobie beze mnie i żeby o mnie pamiętali. I ta oto prosta i oczywista konstatacja nieoczekiwanie przyniosła mi spokój. Myślę, że tego samego pragnąłby mój tata. Dlatego postanowiłam napisać ten post. Ja oczywiście o moim tacie nigdy nie zapomnę, ale chciałabym też podzielić się tą pamięcią z innymi. Już dawno myślałam o tym, by jakoś upamiętnić swoich zmarłych bliskich, ale nie bardzo miałam na to pomysł. Na razie będę robić to w najprostszy sposób. Po prostu napiszę o nich na blogu. Tak się stało, że tata wczoraj miał urodziny, a to dobry moment, by zacząć to robić. Nieprzypadkowo wybrałam ten zabawny dyplom, jako pretekst, żeby o tacie napisać. Pokazuje on bowiem, że kochał mnie i wspierał moje wybory życiowe, mimo obaw, czy pozwolą mi one zarobić na życie. Sam, jako osoba wychowana w ubogiej rodzinie w swoich decyzjach zawodowych kierował się raczej rozsądkiem. Do tego stopnia wspierał, że jako stolarz-hobbysta włączał się w moje szalone pomysły tworząc np. konstrukcję wymienionej w dyplomie Nieskończoności. Dla wyjaśnienia, pierwsza wersja Nieskończoności, to spory obiekt w postaci walca z otworem, do którego można było zajrzeć, by ujrzeć w środku linię prostą bez początku i końca. Ja wszystko miałam fantastycznie opracowane, ale nie wiem, czy obiekt powstałby, gdyby nie wsparcie taty. Wybudował konstrukcję, na której opierały się ukryte w walcu, dwa ułożone naprzeciw siebie lustra i pomagał rozwiązać wszelkie techniczne problemy. A to tylko jeden z przykładów wsparcia, którego mi udzielał (wraz z mamą) w różnych dziedzinach życia.
Do końca też pozostanie dla mnie wzorem, jak znosić ciężką chorobę. Chorobę, która do tego stopnia zdominowała moją pamięć o tacie, że przez długi czas nawet śniłam go chorego. A przecież te kilka lat kiedy chorował, w kontekście niespełna 60 lat, które przeżył, to tylko fragment życia. Dopiero po pewnym czasie moje sny zaczęły pokazywać go również zdrowego. I dopiero wtedy poczułam, że zaczynam odzyskiwać pamięć o tacie. Na szczęście, tuż przed śmiercią, w szpitalu zdążyłam powiedzieć mu, że go kocham. To niby takie oczywiste, że kochamy. Tyle, że często nie mówimy o tym na co dzień, jakby zostawiając to na bliżej nieokreślone, odświętne okazje. Tata oczywiście też powiedział, że mnie bardzo kocha, czego też oczywiście zawsze byłam pewna. A jednak był jeden z najbardziej poruszających momentów w moim życiu.
Śmierć bliskiej osoby na zawsze nas zmienia, a dzisiejsze czasy nie sprzyjają przeżywaniu żałoby. Natychmiast wracamy do pracy. Brakuje rytuałów, które pomogły by się z nią uporać. Brakuje rozmów i zajmowania się śmiercią na co dzień; przekazu, jak sobie z nią radzić, oswajania z jej nieuchronnością. Dlatego moja żałoba po tacie (rozcieńczona w codzienności) trwała długo. Nie umiałam, nie miałam czasu, żeby się na niej skupić. A może sama sobie ten brak czasu stwarzałam, żeby nie dopuścić do siebie całego bólu naraz.
Kilka lat temu, zupełnie doświadczyłam czegoś absolutnie niezwykłego. pamiętam, że jechałam samochodem, nie myśląc o niczym szczególnym i w pewnym momencie nieoczekiwanie zobaczyłam obok siebie (jakimś wewnętrznym wzrokiem) uśmiechniętą, łagodną i spokojną twarz (a może raczej popiersie?) mojego taty zbudowaną jakby z półprzezroczystej materii.
Jak już pisałam, przez długi czas po śmierci nie mogłam wyobrazić sobie (przypomnieć) taty sprzed choroby, nawet w snach pojawiał się chory. Dopiero po pewnym czasie moja wyobraźnia odzyskała zdolność cofania się w dalszą przedchorobową przeszłość. Jednak w twarzy, którą zobaczyłam jadąc samochodem było również coś, co tata zyskał(?) podczas choroby, ponieważ w tym czasie ujawniło się w nim wiele wspaniałych cech. Nie była ani młoda, ani stara, nakładały się w niej wszystkie okresy życia, z których tatę pamiętam. I zrozumiałam/poczułam, że zakończył się we mnie/w nowym taty świecie pewien proces i tata, choć niewidoczny, już zawsze będzie ze mną, będąc jednocześnie w tamtym świecie.
Powiecie, że to jakiś mistycyzm? Pewno tak. Ale co z tego?
Może to dziwne, że z okazji urodzin taty opisałam jego śmierć, ale trudno ją pominąć, skoro już nastąpiła. I może ten opis to też jest fragment jakiegoś procesu, oznacza, że najpierw muszę opisać śmierć, by przejść do opisywania życia. Tak jak jakiś czas musiał minąć, zanim byłam w stanie wyobrazić sobie tatę sprzed choroby.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz